Nation First!

Recently, I attended one international exhibition at Abudhabi, UAE. Whenever I went out of India, along with the new country, I understood our India in different perspective. In Dubai, eight out of every ten people were speaking Hindi. Many super markets were displaying advt. about having Indian vegetables and groceries. Restaurants catering Indian food were available everywhere. Parathas, pohas and idli-dosas were easily available for breakfast. Influence of Indians and Hindi was so much that sometimes I felt I am in Mumbai where there is more cosmopolitan culture.

In the exhibition, India pavilion was very attractive, it was great to see Indian companies flashing ‘Make in India’s lion logo’. It was indeed a pride moment to see IOCL getting award on ‘Decarbonizing on scale’ among hundreds of oil and gas sector giant companies around the world. (refer https://www.businesstoday.in/industry/aviation/story/tatas-airasia-india-successfully-operates-countrys-first-commercial-flight-on-india-made-sustainable-fuel-382020-2023-05-19)

 It was very nice feeling as our company Ryka Engineering Solutions contributed it’s small share in this project.

In the exhibition, the profiles were getting exchanged and the meetings and the discussion were going on. We were walking around 7-8 km daily within the exhibition venue, the days were hectic and exciting. Other country people many times praising India for having ample human resources in software and engineering sector. I felt the power of it while speaking to various countries.

 On the very first day I got a message from one African company that they want to meet me. The message was on exhibition app. The African gentleman informed me that he will be coming with Galabia to meet me. I didn’t know the meaning of Galabia, thought let us see. Finally, 65+ years old man arrived with his civil engineer Galabia who wore traditional attire with white pagadi (पगडी) like cap and white caftan like attire. The conversation started with work profiles, and then the timelines of the career. He started his business in 90’s and it was going very well, but from last few years as their country was going through internal military war in two different groups, they were facing covid like situation from many years. He told me that the war is getting end soon and they will have projects. The meeting ended with nice greetings. Remembering lockdown, in my heart, I wished them again to improve the situation in their country.

 I had read about the war in north Africa- Sudan, but was not knowing intensity of it. So, I tried to get it’s information from authentic resources.

(Photograph: Me in the meeting)

Here is such life of Sudanese due to war, if one goes out to buy food or vegetables, fighting military groups may suspect one as a spy and detain the person for inquiry for hrs. In the fear of torturing, women avoid to go out. The children didn’t go to schools from years. Many of them recruited in the fighting military groups, devasted due to abuses and malnutrition. Food prices are reached at the sky. Kidnapping, robbery, wars and rapes are daily news. There is limited electricity and communication media. Many displaced from their homes, farms and loved ones, living in a shelter in neighboring countries like Egypt, Ethiopia as refugees. The rich Nile River terrains, gold mines, oil reservoirs are no use of them when their life is at the stake.

In Ukraine also, millions of people are displaced in the neighboring countries. They are suffering from trauma injuries and loss; they are separated from family and relatives. They are under continuous fear for their loved ones who are stucked in Russian-occupied areas or fighting on the frontline.

Our India is going to these war-torn countries to bring back every Indian. Indian planes are landing on the border as safely as possible and authorities are culminating efforts to create corridors to evacuate every Indian from the war-torn region. People are living in bunkers and walking for miles and days to reach the plane that will take them to their homeland. (Surely watch Bollywood movie named ‘Airlift’ on one of such real-life story.)

I just imagined what would happen to us if such a situation ever happened to us, Afghanistan, Pakistan, China and Bangladesh are our neighbors and the borders are the Arabian Sea. One loves house, land, property, wealth and car. But in these war-torn countries, people are leaving everything behind and traveling just to survive.

I want to share a pleasant experience about UAE. I was waiting for a taxi to go to the bus station after the exhibition ended around 5:30 PM. The Indian people who were with me were coming towards me from 100 meters away. Here taxis cannot stop anywhere in some areas. Just then, an Arab police car arrived. The police told me to go this way and take a taxi. And immediately a taxi came to me. The taxi driver quickly requested me to board inside, as taxis were not allowed to stop there but the police had sent it for me. Laws here are very strict for women's equality and protection. So, I saw women from many countries working here freely.

As a foreigner when we visit any country, their roads, traffic sense, social behavior reflects image of their country. We Indians are good in many things, our human resources, our moral values are our power! We Indians should take only good things from foreigners. But it is sad to see that the new generation is not adopting foreigners' strict time keeping, insisting on perfection to learn something, but they are adopting many other things which destroy family system and moral values.

To take India to the next level, I think we Indians need to work more on the following topics:

1. Infrastructure

2. Respect for traffic rules

3. Respect for women

For infrastructure, our country is already progressing, yet we need to vote the right people, discourage corruption and respect the social property. Traffic rules need to be adhered all the time.

Thousands of years ago, in the Ramayana, after Sita had contributed her entire life to the family, she was expelled from the house. Draupadi was humiliated for no reason, these women fought for their honor. Since then, every generation has contributed to uplift the status of women, but still, we have a long way to go. Even today, a woman who works for the family for years, uplifts the family's prestige, takes the next generation and the family to new heights, is said to be 'not related' when it comes to property. Fathers with only daughters are evicted from ancestral property citing other reasons, but the real reason behind this thought is that 'daughters do not carry the family name'.

Let us work together on these areas!

Let us make our India superpower in all the avenues!  

मेरे देशवासियों, वतन के आगे कुछ भी नहीं।

अपना देश है तो अपना भविष्य है।,

 think of the Nation First ! 

-----------------------------------------------------------------------------------

Marathi Translation (मराठी अनुवाद )👇

Nation First!

अलीकडेच, मी अबुधाबी, संयुक्त अरब अमिराती येथे एक आंतरराष्ट्रीय प्रदर्शनासाठी गेले होते. मी जेव्हा जेव्हा भारताबाहेर गेले , तेव्हा नवीन देशासोबतच, मला आपला भारत वेगवेगळ्या दृष्टिकोनातून समजला. दुबई शहरात तर दर दहापैकी आठ जण हिंदी बोलत होते. अनेक सुपर मार्केट्स  भारतीय भाज्या आणि किराणा सामान घेण्याबद्दल जाहिराती दाखवत होत्या.भारतीय जेवण देणारी रेस्टॉरंट्स सर्वत्र उपलब्ध होती. नाश्त्यासाठी पराठे, पोहे, इडली-डोसे सहज उपलब्ध होते. भारतीय आणि हिंदीचा प्रभाव इतका होता की मला कधी कधी वाटायचे की मी मुंबईत आहे जिथे थोडी अधिक कॉस्मोपॉलिटन संस्कृती आहे.

प्रदर्शनात भारताचे पॅव्हेलियन अतिशय आकर्षक होते, भारतीय कंपन्याचा  ‘मेक इन इंडिया’चा सिंहाचा लोगो पाहून खूप आनंद झाला. जगभरातील शेकडो तेल आणि वायू क्षेत्रातील दिग्गज कंपन्यांमध्ये आपल्या 'इंडियन ऑइल कॉर्पोरेशन लिमिटेड' कंपनीला 'डेकार्बोनायझिंग ऑन स्केल' यावर पुरस्कार मिळवताना पाहणे हा खरोखरच अभिमानाचा क्षण होता. (refer https://www.businesstoday.in/industry/aviation/story/tatas-airasia-india-successfully-operates-countrys-first-commercial-flight-on-india-made-sustainable-fuel-382020-2023-05-19)

आमची कंपनी रायका इंजिनीरिंग सोल्युशन्स नेही  या प्रकल्पात छोटासा हातभार लावला आहे या विचाराने छान वाटले.

प्रदर्शनात कंपनी प्रोफाइलची  देवाणघेवाण होत होती आणि भेटीगाठी, चर्चा सुरू होत्या. आम्ही प्रदर्शनाच्या ठिकाणी दररोज सुमारे सात ते आठ कि.मी. चालत होतो, दिवस खूप व्यस्त आणि रोमांचक  होते. सॉफ्टवेअर आणि अभियांत्रिकी क्षेत्रात पुरेशी मानव संसाधने असल्याबद्दल इतर देशातील लोक अनेकदा भारताचे कौतुक करताना दिसले. विविध देशांतील कंपन्यांशी बोलताना मला त्याची ताकद जाणवली.

पहिल्याच दिवशी मला एका आफ्रिकन कंपनीचा मेसेज आला की त्यांना मला भेटायचे आहे, मेसेज प्रदर्शन ॲपवर होता. आफ्रिकन गृहस्थांनी मला कळवले की ते गॅलाबियासोबत मला भेटायला येणार आहेत. मला गॅलाबियाचा अर्थ कळला नाही, मनात म्हणलं बघूयात. शेवटी, साधारणतः पासष्ठ वर्षांचे एक सद्गृहस्थ त्यांच्या सिव्हिल इंजिनियर गॅलाबियासह मला भेटण्यासाठी आले, गॅलाबियाने पांढरी पगडी आणि पांढरा कफ्तान हा पारंपारिक पोशाख परिधान केला होता. काय काम करतो आणि व्यवसाय केव्हा सुरु केला इत्यादी गोष्टींवर आमचे  संभाषण सुरू झाले. त्यांनी त्यांचा व्यवसाय नव्वद च्या दशकात सुरू केला होता आणि तो खूप चांगला चालला होता, परंतु गेल्या काही वर्षांपासून त्यांचा देश दोन वेगवेगळ्या गटांमधील अंतर्गत लष्करी युद्धातून जात असल्याने त्यांना अनेक वर्षांपासून कोविडसारख्या परिस्थितीचा सामना करावा लागत होता. त्यांनी मला सांगितले की युद्ध लवकरच संपत आहे आणि त्यांच्याकडे यापुढे प्रोजेक्ट्स असतील. छान शुभेच्छा देऊन मीटिंगची सांगता झाली. जगणं ठप्प करणाऱ्या लोकडाऊनची आठवण येऊन, मी त्यांना त्यांच्या देशातील परिस्थिती सुधारण्यासाठी मनातून पुन्हा एकदा शुभेच्छा दिल्या.

मी उत्तर आफ्रिका-सुदानमधील युद्धाबद्दल वाचले होते, परंतु त्या युद्धाची  तीव्रता मला  माहित नव्हती .  म्हणून, मी त्याची माहिती मिळवण्याचा प्रयत्न केला.

(छायाचित्र: मी मीटिंगमध्ये)

 

येथे युद्धामुळे सुदानी लोकांचे असे जीवन आहे कि , जर कोणी अन्न किंवा भाजीपाला खरेदी करण्यासाठी बाहेर पडले तर लढणारे लष्करी गट त्यांना गुप्तहेर समजून धरू शकतात आणि त्या व्यक्तीला तासन तास  चौकशीसाठी ताब्यात घेऊ शकतात. अत्याचाराच्या भीतीने महिला घराबाहेर पडणे टाळतात. अनेक वर्षांपासून मुले शाळेत जात नाहीत. त्यांच्यापैकी बरेच जण लढाऊ लष्करी गटात भरती झाले आहेत, त्यांच्याशी झालेले गैरवर्तन आणि कुपोषणामुळे उद्ध्वस्त झाले आहेत . अन्नधान्याचे भाव गगनाला भिडले आहेत. अपहरण, दरोडे, युद्धे आणि बलात्कार या रोजच्या बातम्या आहेत. वीज आणि संपर्कमाध्यमे मर्यादित आहेत. बरेच लोक त्यांच्या घरातून, शेतातून आणि प्रियजनांपासून विस्थापित झाले आहेत, इजिप्त, इथिओपिया सारख्या शेजारच्या देशांमध्ये निर्वासित म्हणून राहत आहेत. नाईल नदीचे समृद्ध भूप्रदेश, सोन्याच्या खाणी, तेलाचे साठे यांचा त्यांना जीव धोक्यात असताना सध्या काहीही उपयोग नाही.

युक्रेनमध्येही युद्धामुळे लाखो लोक शेजारच्या देशांमध्ये विस्थापित झाले आहेत. ते युध्दाच्या जखमांनी आणि अपरिमित नुकसानींनी ग्रस्त आहेत; कुटुंब आणि नातेवाईकांपासून विभक्त आहेत. रशियन-व्याप्त भागात अडकलेल्या किंवा आघाडीवर लढणाऱ्या त्यांच्या प्रियजनांबद्दल त्यांना सतत भीती वाटते आहे.

प्रत्येक भारतीयाला परत आणण्यासाठी आपला भारत या युद्धात अडकलेल्या देशांमध्ये जात आहे. भारतीय विमाने शक्य तितक्या सुरक्षित सीमेवर उतरत आहेत आणि प्रत्येक भारतीयाला युद्धाने बाधित क्षेत्रातून बाहेर काढण्यासाठी, कॉरिडॉर तयार करण्यासाठी ,अधिकारी प्रयत्नांची पराकाष्ठा करत आहेत. लोक बंकरमध्ये राहत आहेत आणि  त्यांना त्यांच्या मायदेशी घेऊन जाणार्‍या विमानापर्यंत पोहोचण्यासाठी कित्येक मैल आणि दिवस चालत आहेत. (अशाच एका वास्तविक कथेवर आधारीत  ‘एअरलिफ्ट’ नावाचा बॉलिवूड चित्रपट नक्की पहा.)

मी फक्त कल्पना केली की अशी  परिस्थिती आपल्यावर आली तर आपले काय होईल, अफगाणिस्तान, पाकिस्तान, चीन आणि बांगलादेश हे आपले  शेजारी आहेत आणि सीमांवर अरबी समुद्र आहे. व्यक्तीचे घर, जमीन, मालमत्ता, संपत्ती आणि गाडी यांच्यावर प्रेम असते. पण या युद्धात अडकलेल्या देशांमधील लोक हे सर्व स्थावर मागे सोडून फक्त जिवंत राहण्यासाठी प्रवास करत आहेत.

मला संयुक्त अरब अमिराती (UAE) बद्दलचा एक सुखद अनुभव सांगायचा आहे. सायंकाळी साडेपाचच्या सुमारास प्रदर्शन संपल्यानंतर बसस्थानकावर जाण्यासाठी मी टॅक्सीची वाट पाहत होते. माझ्याबरोबर असलेले भारतीय लोक शंभर मीटरवरून माझ्याकडे येत होते. येथे टॅक्सी काही भागात कुठेही थांबू शकत नाहीत. तेवढ्यात अरब पोलिसांची गाडी आली. पोलिसांनी मला या मार्गाने जा आणि टॅक्सी घे असे सांगितले. आणि लगेचच  माझ्याकडे एक टॅक्सी आली. टॅक्सी ड्रायव्हरने त्वरीत मला बसण्याची विनंती केली कारण टॅक्सींना तिथे थांबण्याची परवानगी नव्हती पण पोलिसांनी ती माझ्यासाठी पाठवली होती. महिला समानता आणि संरक्षणासाठी येथे कायदे खूप कडक आहेत. त्यामुळे मी अनेक देशांतील स्रियांना येथे मुक्तपणे काम करताना पाहिले.

परदेशी या नात्याने आपण कोणत्याही देशाला भेट दिली की, त्यांचे रस्ते, रहदारीची जाणीव, सामाजिक वागणूक यावरून त्यांच्या देशाची प्रतिमा दिसून येते. आपण भारतीय अनेक गोष्टींमध्ये चांगले आहोत, आपली मानव संसाधने, आपली नैतिक मूल्ये हीच आपली शक्ती आहे! आपण भारतीयांनी परदेशी लोकांच्या फक्त चांगल्या गोष्टी घेतल्या पाहिजेत. पण नवीन पिढी परदेशी लोकांचे काटेकोर वेळ पाळणे , एखादी गोष्ट  शिकण्यासाठी परिपूर्णेतेचा  ध्यास घेणे  या गोष्टी अंगीकारत नाहीत, तर ते  कुटुंब व्यवस्था आणि नैतिक मूल्ये उध्वस्त करणाऱ्या इतर  अनेक गोष्टी अंगिकारतात, हे पाहून वाईट वाटते .

भारताला पुढील स्तरावर नेण्यासाठी, मला वाटते की आपण भारतीयांनी खालील विषयांवर अधिक काम करणे आवश्यक आहे:

1. पायाभूत सुविधा

2. वाहतूक नियमांचा आदर

3. स्त्रीयांबद्दल आदर

पायाभूत सुविधांसाठी, आपला देश प्रगती करत आहे, तरीही आपण योग्य लोकांना मतदान करणे, भ्रष्टाचाराला परावृत्त करणे आणि सामाजिक संपत्तीचा आदर करणे आवश्यक आहे. वाहतुकीचे नियम नेहमी पाळले पाहिजेत.

हजारो वर्षांपूर्वी, रामायणात, सीतेने कुटुंबासाठी संपूर्ण आयुष्य योगदान दिल्यानंतरही, तिला घरातून निष्कासित करण्यात आले . द्रोपदीला अपमानित करण्यात आले, या स्त्रिया त्यांच्या सन्मानासाठी लढल्या. तेव्हापासून, प्रत्येक पिढीने महिलांचा दर्जा उंचावण्यासाठी योगदान दिले आहे, परंतु तरीही, आपल्याला खूप मोठा पल्ला गाठायचा आहे. आजही वर्षानुवर्षे कुटुंबासाठी काम करणारी, कुटुंबाची प्रतिष्ठा वाढवणारी, पुढच्या पिढीला आणि कुटुंबाला नव्या उंचीवर नेणारी स्त्री, जेव्हा मालमत्तेचा प्रश्न येतो तेव्हा 'तिचा संबंध नाही' असं म्हटलं जातं. फक्त मुली असलेल्या वडिलांना इतर कारणे देऊन वडिलोपार्जित मालमत्तेतून बेदखल केले जाते, या विचारामागचे खरे कारण मात्र 'मुली कुटुंबाचे नाव चालवत नाहीत' हे असते.

चला,आपण या सगळ्या विषयांवर काम करूया!

आपल्या भारताला सर्व मार्गांनी महासत्ता बनवूया!

मेरे देशवासियों, वतन के आगे कुछ भी नहीं।

अपना देश है तो अपना भविष्य है।,

think of the Nation First!  

 

Live life like the wind!

A few tragic incidents that occurred in the recent past and within a short span, left a very deep impact on me. The first incident was the suicide of a young girl studying in the tenth standard. She committed suicide in spite of scoring excellent marks, just because she scored less than her friend! The second incident was the suicide of a reputed industrialist due to recession and losses incurred during the Covid-19 outbreak. As it is, the news of suicides of farmers and protesters fills my mind with sadness, these incidents made me even sadder!

The first case of the girl who committed suicide even after getting 88% marks is heart-wrenching! Such extreme competition, so much stress! What did she accomplish by putting an end to her own life and causing great sorrow to her near and dear ones?

Perhaps, this girl would have been successful later in her life. She would have made a valuable contribution to her family and society. Unfortunately, she couldn’t resist the negative emotions of envy and comparison and her life became a misery! The poor girl was clueless that a decision taken in a negative frame of mind is NEVER the right decision!

I think this is where ‘value education’ comes in. Life will never be enriched by inculcating fear, revenge, greed, jealousy, hatred and competition. Nowadays, some schools do not openly disclose a student’s test scores in order to avoid unnecessary comparison. The schools also counsel young parents to avoid comparison. Going a step further, parents encourage their child to not compare their results with anyone, but to work hard and better their own scores. This is certainly a welcome change, hope that it percolates everywhere!

I would like to quote examples from Mahabharata- when the Kauravas and the Pandavas were preparing for battle, Duryodhan told his siblings, “Prepare such that you will be superior to the Pandavas”, whereas Yudhisthir told his siblings, “Prepare with all your might and concentration, the journey of preparation is more important than the result”.

The epic Mahabharata with its multitude events, the fractured relationships due to the immense hunger of the Kauravas for wealth and power, the unsuccessful life of a virtuous mother like Gandhari, what does all of this teach us? There is so much to learn from mythology!

The second incident of an industrialist who committed suicide due to recession, he who had created his business from scratch, fills me with deep sorrow! With millions of people dying from Covid, isn't it a blessing that we have survived? 'सिर सलामत तो पगडी पचास ! There is a wave of recession, industries are shutting down. In order to survive economically, some businesses had to be closed, extra costs had to be cut, austerity had to be practised. Many of us had to write off a few years of progress.

Why should the one who had created his world from scratch be afraid to begin all over again? If the brand had already evolved, would it be so difficult for it to stand up again?  Should the one who has faced hardship before, be afraid to face hardship again?

In one of Birbal's stories, three questions have the same answer:

- Why did the roti burn? - Because it was not flipped.

- Why did the horse stumble? - Because it was not flipped.

- Why did the leaf rot? - Because it was not flipped.

Likewise, the immediate cause of both these suicides that comes to mind could be that they did not express or share their feelings.

Why don't you express yourself?

Why don't you tell someone your grief? Is it because you feel insecure? Does a thought cross your mind, “What will others think? Will they may make fun of me, consider me weak, won’t understand me or take advantage of my vulnerabilities later?”

So how do you lessen the burden of your grief?  It is very simple:

·         Share your feelings with any friend who is willing to listen to you. Cultivate at least one person in your life with whom you can share your happiness and sorrow. Approach a positive thinker or a motivational person for advice or sharing.

 ·         When you share your grief and vent your emotions, you feel less burdened. Also, sharing your feeling with others may offer some solutions.

 ·         Anger, jealousy, hatred, malice, revenge, laziness, sorrow, loneliness, fear etc. are negative emotions. No important decision should be made with these feelings ruling your mind. Decisions made with negative emotions uppermost in your thoughts never lead to respect in society or happiness in life.

 ·         Important decisions should always be made with a calm and positive mind.

 ·          Love, purity, respect, happiness, hope, curiosity, enthusiasm, gratitude, forgiveness etc. are all positive emotions.

 ·         Every person is different in his own way, be it in personality or constitution, hence there shall be no place for comparison and jealousy. Avoid going to places or being in situations where you are constantly insulted or belittled. Every relationship contributes something to our lives, respecting the other is a given!

 ·         Positive thoughts and positive emotions result in positive efforts and automatically life becomes very positive.

 ·        By doing Pranayama, meditation, we can deal with any situation very successfully. This is a scientifically proven fact. Since Pranayama increases the level of oxygen in our body, we start thinking positively. Big companies train their executives with Pranayama and meditation, because it betters decision making abilities and increases positivity. (*)

Foreigners travel to India to learn Pranayama. Industrialists, famous artists, athletes, public leaders practise Pranayama, then why don't we, ordinary people, learn / practise this divine knowledge which is native to our own country?

Finally, inspired by Kusumagraj's poetry, I would like to present the following poem:

No greed, no envy,

No fear, no revenge.

Stand strong like a tiger,

And fight like a fighter.

Constant comparison and anger, will that develop life?

Forest fires, smouldering fires, will a sapling survive?

With negativity, you will cry away your whole life like Ashwatthama.

So, kick the fear, don't be engulfed in depression,

As happiness is transient, will sorrow remain constant?

So, 'Please do wake up, it's not too late',

 Hiding behind anger, don’t play a game of lust.

Life is a journey, of happiness and misery,

Life is a whirlwind of defeat and victory.

Live life like the wind, which follows its own path,

Follow your dreams and reach for the sky.

Don’t get lost in the fog of dejection,
Don't extinguish life in addiction.

Leave aside negative advice,

Fight on your own, conquer all the negative feelings.

Burn the poison in your mind,

Live life like the wind.

----------------------------------------------------------

* This icon shows the following references :

https://www.artofliving.org/in-en/wisdom/emotion

https://www.artofliving.org/in-en/wisdom/knowledge-sheets/5-secrets-to-happiness

References:

Ashwatthama – A character from Mahabharata who had the boon of immortality, but was cursed to lead a life of suffering with painful wounds after the epic war.

Acknowledgements:

Thank you my parents Aai , Papa, for being light of my life!

Thank you my daughter Tanisha and husband Avinash for listening my fresh drafts patiently and  giving feedbacks.

 I am thankful to my beloved friend Prachi Karnik for her valuable guidance and checking and rewording english drafts sometimes on short notice!

Thanks a lot, to people who read, your encouragement keeps me going ahead!

--------------------------------------------------------------------------------------------

Marathi Translation (मराठी अनुवाद )👇

आयुष्य जग वाऱ्यासारखं सर्वव्यापी असलेलं!

अगदी थोड्या अंतराने घडलेल्या या घटनांनी मला अस्वस्थ केले. पहिली  घटना - दहावीच्या निकालानंतर उत्तम गुण पडूनही , मैत्रिणीपेक्षा कमी गुण मिळाले म्हणून आत्महत्या करणाऱ्या मुलीची  आणि दुसरी  घटना एका प्रथितयश उद्योगपतीची  जगव्यापी करोना आजारामूळे, आलेल्या मंदीमुळे केलेली आत्महत्त्या . शेतकऱ्यांच्या , आंदोलकांच्या आत्महत्यांच्या नेहमीच येणाऱ्या बातमीने तर  मन दुःखाने भरून जाते.

पहिली घटना- वर्षभर चांगला अभ्यास करून ८८% गुण मिळवूनही , केवळ मैत्रिणीपेक्षा कमी गुण मिळाले म्हणून आत्महत्या करणाऱ्या मुलीची. इतकी टोकाची स्पर्धा - इतका ताण !, आई वडिलांना , नातेवाईकांना अतोनात दुःख देऊन, स्वतःचेच आयुष्य संपवून तिने काय साधले ? कदाचित हि मुलगी पुढे खूप समर्थपणे पायावर उभी राहिली असती . आपल्या कुटुंबासाठी , परिवारासाठी आणि समाजासाठी तिने मोलाचे योगदान दिले असते . पण तात्पुरत्या भावनांच्या आवेगाला ती थांबवू शकली नाही.  ज्या तुलनेमुळे, हेव्यामुळे ,जीवन खरे तर नरक बनते तेच तिने महत्वाचे मानले . चुकीच्या किंवा नकारात्मक कारणांसाठी घेतलेला निर्णय कध्धीच  बरोबर नसतो हे तिला बिचारीला माहीतच नसावे .

मला वाटते इथेच मूल्य शिक्षण येते. भीती , सूड , लोभ , मत्सर , द्वेष आणि स्पर्धा शिकवणारे शिक्षण कधीही जीवन घडवत नाहीत . आज काही शाळांमध्ये ही जाणीव ठेवून परीक्षेचे गुण उघडपणे सगळ्यांना सांगत नाहीत. मुले लहान असतांना, पालकांचेही समुपदेशन केले जाते . मग ते हि आयुष्यभर 'याच्यापेक्षा  किंवा याच्यासारखे चांगले गुण मिळव असे न सांगता, तुझे गुण पुढच्या परीक्षेला, ‘आहे त्यापेक्षा’ वाढवं’, असेच सांगतात . हा बदल नक्कीच खूप स्वागतार्ह आहे फक्त तो सर्व शाळांमध्ये पोहोचायला हवा.

मला अशा वेळी महाभारताचा दाखला द्यावासा वाटतो , कौरव आणि पांडव यांच्या स्पर्धेची तयारी चालू असतांना,  दुर्योधन आपल्या भावंडांना सांगतो ,' तुम्ही पांडवांपेक्षा वरचढ व्हाल अशी तयारी करा'., तर युधिष्ठिर  आपल्या भावंडांना सांगतो, ' तुम्ही सर्वोत्तम अशी तयारी करा, आपण तयारी किती न्यायाने आणि एकाग्रतेने करतो ते महत्वाचे , तो प्रवास महत्वाचा'.

महाभारत हा ग्रंथ , त्यातील घटना , कौरवांनी सत्ता आणि संपत्तीच्या हव्यासापोटी केलेला नात्यांचा छेद , गांधारीसारख्या पुण्यशील मातेचे अपयशी जीवन काय शिकवते? आपण आपल्याच इतिहासातून, पौराणिक कथांतून का काही शिकत नाही?

दुसरी घटना - मंदीमुळे आत्महत्या केलेल्या एका उद्योगपतीची , ज्याने शुन्यातून जग निर्माण केले होते.  करोना आजारामुळे लाखो माणसांचा मृत्यू होत असतांना , आपण जिवंत राहिलो हे महत्वाचे नाही का? 'सिर सलामत तो पगडी पचास ! मंदीची लाट आहे, उद्योग बंद पडत आहेत . फार फार तर काय होईल, काही गोष्टी बंद कराव्या लागतील , जास्तीचे खर्च कपात करून , काटकसर करावी लागेल. काही प्रगतीची  वर्षे परत मागे जाऊ.

 ज्याने शून्यातून जग निर्माण केले त्याने शून्याला का घाबरावे? जर ब्रँड विकसित झाला आहे तर , पुन्हा उभे राहायला असे किती वर्षे लागली असती ? ज्याने कष्टाचे बिल्ले बाहीवर मिरवले आहेत, त्याने कष्टालाच घाबरावे ?

बिरबलाच्या  एका गोष्टीच्या कोड्यात, तीन प्रश्नांचे एकच उत्तर दिले आहे :

- पोळी का जळाली - कारण फिरवली नाही.

-घोडा का अडला-कारण फिरवला नाही .

-पाने का सडली- कारण फिरवली नाही .

तसे या दोन्ही घटनांचे तात्कालिक कारणही एकच आहे, ‘ ते व्यक्त झाले नाहीत’.

का व्यक्त होत नाही आपण ?

आपण आपले दुःख का कोणाला सांगत नाही कारण आपल्याला असुरक्षित वाटते. म्हणजे असे वाटते कि  समोरचा काय विचार करेल? कदाचित आपली चेष्टा करतील, कमकुवत मानतील, कमी समजतील किंवा नंतर फायदा उठवतील .

मग कसे कोणाला आपले दुःख  सांगायचे? खूप सोपे आहे:

·         तुमचे सुख-दुःख जो ऐकू शकतो अशा , सकारात्मक विचार असलेल्या तुमच्या कोणत्याही मित्र किंवा मैत्रिणीला तुम्ही तुमचे दुःख सांगू शकता. आयष्यात एक माणूस तरी असा कमवा कि तुम्ही त्याला सर्व सुख-दुःख  सांगू शकाल. जो जास्तीत जास्त सकारात्मक विचार करतो तो माणूस सल्ला देण्यास योग्य समजावा.

 ·         सहन करण्यापेक्षा, दुःख सांगितल्याने ते कमी  होते , बऱ्याचदा त्यातून मार्गही निघतो .

 ·         राग , मत्सर ,द्वेष ,खुन्नस , सूड ,आळस ,दुःख ,एकटेपणा ,भीती इ. नकारात्मक भावना आहेत. आपल्या मनात या भावना असतांना कोणताही महत्वाचा  निर्णय घेऊ नये. नकारात्मक भावनेने घेतलेले निर्णय कधीही समाजात सन्मान किंवा जीवनात आनंद देत नाहीत.

 ·         महत्वाचे निर्णय नेहमी ,मन शांत आणि सकारात्मक असतांना, सारासार विचार करून घ्यावेत.

 ·         प्रेम, निर्मळपणा,आदर ,आनंद,आशा , उत्सुकता, उत्साह, कृतज्ञता,क्षमा या सकारात्मक भावना आहेत.

 ·         प्रत्येक माणूस वेगळा असतो , त्याचे व्यक्तिमत्व , त्याची जडण -घडण वेगळी असते , असा विचार केल्यास,तुलना आणि मत्सर येतच नाही . पण तरीही जिथे सर्वथा अपमान होतो , अवहेलना होते, टोकाची तुलना असते , तिथे परिस्थिती सुधारे पर्यंत नका जाऊ . प्रत्येक नात्याचे आपल्या आयुष्यात काहीतरी योगदान असते , एकमेकांविषयी आदर हा हवाच .

 ·         सकारात्मक विचार सतत मनात येत असतील तर आपल्याकडून सकारात्मक काम होते आणि आपोआप जीवन अतिशय सुंदर सकारात्मक होते .

 ·         प्राणायाम, ध्यान  या गोष्टी केल्याने आपण कोणत्याही प्रसंगाला अतिशय यशस्वीपणे सामोरे जाऊ शकतो . हे टेक्निकली (तांत्रिकदृष्ट्या) सिद्ध झाले आहे .कारण प्राणायामने आपल्या शरीरात ऑक्सिजनचे प्रमाण वाढते, आपण जास्तीत जास्त पॉजिटिव्हली (सकारात्मक) विचार करू लागतो. मोठमोठ्या कंपन्या आपल्या अधिकाऱ्यांना प्राणायाम , ध्यान याचे  प्रशिक्षण देतात कारण त्याने निर्णयक्षमता वाढते,सकारात्मकता वाढते . (*)

 परदेशी लोक आपल्या देशात  येऊन प्राणायाम शिकतात. उद्योगपती, प्रसिद्ध  कलाकार, खेळाडू, लोकनेते  प्राणायाम करतात , मग आपल्याच देशातले हे दिव्य ज्ञान -प्राणायाम , ध्यानधारणा , योगासने आपण सामान्य  लोकांनी का  नाही शिकायचे आणि करायचे ?

शेवटी, कुसुमाग्रजांच्या कवितेतून प्रेरित होऊन , मला खालील कविता सादर करायला आवडेल :

 

नको लोभ, नको हेवा,

नको भीती, नको सूड.

वाघासारखा हिंमतीने  उभा राहा,

संकटाच्या नजरेत एकदा नजर बांधून पहा .

 

याच्याशी तुलना,त्याच्यावर राग, आयुष्य घडवतील काय?

वनातील वणवा, धुमसणारी आग, रोपटे जगवतील काय ?

अश्वत्थाम्यासारखा बसशील आयुष्यभर रडत,

भीतीला घाल लाथ, नको बसू झुरत ,

सुख गेले तसे, दुःख तरी राहील काय?

 

म्हणून म्हणते , 'जागे व्हा, अजून गेली नाही वेळ,

रागाच्या मागे लपून, नको हव्यासाचा खेळ.

 

आयुष्य म्हणजे प्रवास, सुख-दुःखाच्या वळणाचा .

आयुष्य म्हणजे श्रावण मास, यश-अपयशाच्या ऊन-पावसाचा.

 

आयुष्य जग वाऱ्यासारखं, सर्वव्यापी असलेलं .

पाण्याचीही वाफ होऊन, नभापर्यंत पोहोचलेलं .

 

निराशेच्या धुक्यामध्ये हरवू नकोस.

व्यसनाच्या जंजाळात आयुष्य विझवू नकोस .

 

नकारात्मक उपदेश तू उधळून लाव,

स्वतःशीच लढ , ठोकरून सारे डाव .

 

जाळून टाक किल्मिष सारं मनामध्ये साचलेलं ,

आयुष्य जग वाऱ्यासारखं सर्वव्यापी असलेलं .

 

* हे चिन्ह खालील संदर्भ  दाखवते , नक्की वाचा :

https://www.artofliving.org/in-mr/wisdom/dealing-with-emotions

https://www.artofliving.org/in-mr/wisdom/five-secrets-of-success

या ब्लॉगची ऑडियो क्लिप ऐकण्यासाठी खालील लिंक वर जा:

https://soundcloud.com/preeti-raskar/p26dmfcjp9cw

 

Check the tyres

I was deputed to one of the plant constructions sites in Turkey for instrumentation erection and commissioning of the plant in 2006-07. This was one of the projects using a special technology which was engineered by me as a lead engineer.

At that time, we had got thirty days at a time stay on the Turkish visa. So, after every 30 days I used to come back to India for a week, renew my visa and then go back to site. The plant site was 1.5-2 hours away from Konya city. So, my return travel was Plant site Cumara to Konya by car, and Konya-Istanbul-Mumbai by aeroplane.

To catch a flight at 10 am in the morning, we started at 7 am. The roads were excellent, the car was in good condition and was running at a speed of 180-200km/hr. This was the normal speed there. Around 8am our car just crossed a fly over, and within a second one of the car’s tyres burst. The car was in great speed at that time. Adjoining the road, there was an empty field. The driver was quite experienced, and he steered the speeding car into the empty field. The driver did not leave the steering, kept it moving in whichever way possible. There were huge jerks and bumps with speed, we were shouting and crying in the car. At that time, I remembered my 3 year old daughter. When the car finally stopped, the thought that flashed through my mind was that my daughter would be left motherless if I had died. We were shaken with the thought that WHAT if this would have happened a minute before when the car was on the fly over!

We got down from the car and could see only the rim of the wheel, the tyre had been completely burnt away! After this, it was an adventure to catch the flight on time. My fellow colleagues helped me a lot till I got into the flight.

So, accident- root cause analysis- lesson learnt…I took it as an engineering lesson.

Hence, I would like to conclude with the following dos and don’ts:

Before you start your car travel, always check whether there is adequate air pressure in the tyres (every tyre has guidelines of min-max air pressure, the measurement gauge shall show accurate readings), tyre condition (life), road condition (i.e. less speed on gravel/wet road) and accordingly decide the vehicle speed. Wheel alignment, tyre rotation, replacing old tyres are necessary things required to be done by the car owner.

Life has its ups and downs, but life is beautiful!

Let us live it fully, safely, taking care of all the possible risks.         

Marathi Translation (मराठी अनुवाद )👇

टायर्स तपासा.

मला २००६-०७ मध्ये इन्स्ट्रुमेंटेशन अभियांत्रिकी उभारणीसाठी आणि संयंत्र निर्मितीसाठी तुर्कीतील एका प्लांट कन्स्ट्रक्शन साइटवर नियुक्त केले गेले. हा एक विशेष तंत्रज्ञान असलेला प्रकल्प होता, मी त्या प्रोजेक्टवर लीड इंजिनीअर म्हणून काम केले होते .

त्या वेळी आम्हाला तुर्की व्हिसावर एका वेळी ३० दिवस मुक्काम मिळत होता. दर ३० दिवसानंतर मी आठवडाभरासाठो भारतात परत यायचे, मुक्काम नूतनीकरण करून साइटवर परत जायचे.

कोनया नावाच्या शहरापासून १.५ – २ तासांच्या अंतरावर प्लांट साइट होती. म्हणून माझा परतीचा प्रवास प्लांट साइट कुमरा ते कोनया कारने, कोनया-इस्तंबुल-मुंबई विमानाने असा असायचा.

सकाळी दहा वाजताचे विमान होते, आम्ही सकाळी सात वाजता विमानतळावर जाण्यासाठी निघालो. रस्ते उत्तम होते, गाडी उत्तम होती, १८० – २०० किमी / ताशी वेगाने चालली होती. तिथे हा वेग सामान्य होता. सकाळी आठच्या सुमारास आमच्या कारने फ्लाय ओव्हर ओलांडला आणि एका सेकंदात कारचा एक पुढचा टायर फुटला. रस्त्याच्या कडेला एक रिकामे शेत होते. टायर फुटतांना कार रस्त्याच्या कडेला असलेल्या रिकाम्या शेतात शिरली. आमच्या ड्रायव्हरने कारचे स्टेअरिंग सोडले नाही, तो कोणत्याही प्रकारे ते फिरवत राहिला. कार ड्रायव्हर खूप अनुभवी  होता. कार वेगात होती, धक्के खात होती. आम्ही कारमध्ये ओरडत, किंचाळत होतो.

जेव्हा गाडी थांबली आणि आम्ही कारमधून खाली उतरलो, पाहतो तर काय, कारच्या टायरच्या चिंधड्या होऊन तिथे टायर चे नामोनिशान नव्हते ,फक्त रिम होती. गाडी फ्लाय ओव्हर ब्रिजवर असताना एक मिनिट आधी असे घडले असते तर आमचे काय झाले असते या विचाराने आमचा थरकाप उडाला. त्यावेळी मला माझ्या 3 वर्षाच्या मुलीचा चेहरा डोळ्यासमोर आला. गाडी थांबल्यावर, जेव्हा थरथरणाऱ्या पायांनी आम्ही खाली उतरलो आणि समोरच्या फ्लाय ओव्हर ब्रिजकडे पाहत माझ्या तोंडातून वाक्य बाहेर पडले, ‘मी गेले असते  तर माझ्या मुलीला आई राहिली नसती’.

यानंतर विमान पकडणे हे एक साहस होते. मी विमानात  बसेपर्यंत माझ्या सहकाऱ्यांनी मला खूप मदत केली.

मी हि घटना एक अभियांत्रिकी धडा म्हणून घेतली. आणि झालेली घटना - तिचे मूळ कारण शोधणे -त्यातून धडा शिकणे, यातून टायर फुटू नये म्हणून काय काळजी घ्यावी हे शिकले.

म्हणून या अनुभवातून, टायर्स फुटू नये म्हणून, मला खालील 'काय करावे ' आणि 'काय करू नये ' हे सांगायला आवडेल:

 कारचा प्रवास सुरू करण्यापूर्वी टायरमध्ये योग्य हवेचा दाब आहे की नाही ते तपासा (प्रत्येक प्रकारच्या  टायरसाठी  किमान(कमीत कमी )- कमाल (जास्तीत जास्त) हवेच्या दाबाच्या मार्गदर्शक सूचना असतात, मोजणारा प्रेशर गेज हि अचूक पाहिजे, टायरची स्थिती (लाईफ), रस्त्याची स्थिती (खडीच्या,ओल्या रस्त्यावर वेग कमी पाहिजे), त्यानुसार वाहनांचा वेग निश्चित करा. चाकाचे अलाइनमेंट, टायर रोटेशन, मुदत संपलेले जुने टायर बदलणे या कारच्या मालकाने अवश्य करण्याच्या गोष्टी आहेत.

आयुष्यात चढ-उतार असतात,परंतु जीवन सुंदर आहे.
 

सर्व संभाव्य धोक्यांची काळजी घेत,आपण हे जीवन पूर्णपणे, सुरक्षितपणे जगू या!